CHAPITRE VINTEN 20

₁Lou proumié jour d'après lou sabat, Marìo-Madaleno venguè au toumbèu, de grand matin, que fasié 'ncaro sourne; e veguè qu'avien leva la pèiro dóu cros.

₂Elo vite landè, e anè trouva Simoun-Pèire e l'autre disciple que Jèsu amavo; em'acò ié diguè: L'an leva dóu toumbèu, lou Segnour, e sabèn pas ounte l'an mes.

₃Tant-lèu Pèire sourtiguè em'aquel autre disciple, e se rendeguèron au toumbèu.

₄Courrien tóuti dous ensèn; mai aquel autre disciple, courreguè davans plus vite que Pèire e arribè lou proumié au toumbèu.

₅E s'estènt beissa, veguè li faisso entre-pausado; mai noun intrè pamens.

₆Simoun-Pèire, que ié venié après, arribè peréu, intrè dins lou sepucre; em'acò veguè li faisso entre-pausado,

₇E lou susàri, qu'èro esta sus sa tèsto, noun pas plaça 'mé li faisso, mai à despart plega en un cantoun.

₈Alor l'autre disciple, qu'èro arriba proumié au toumbèu, intrè peréu; e veguè, e creiguè.

₉Car sabien pancaro que, segound l'Escrituro, falié que ressuscitèsse d'emé li mort.

₁₀S'entournèron dounc li disciple à soun oustau.

₁₁Mai Marìo se tenié contro la toumbo, deforo, que plouravo. Ansin, tout en plourant, se beissè e 'spinchè dins lou cros.

₁₂Em'acò veguè dous ange tóuti blanc, asseta l'un à la tèsto, l'autre i pèd, à l'endré mounte avien plaça lou cors de Jèsu.

₁₃Éli ié faguèron: Femo, dequé ploures? Ié diguè: An leva moun Segnour, e noun sabe ounte l'an mes.

₁₄En disènt acò, se revirè, e veguè Jèsu aqui dre; mai sabié pas qu'èro Jèsu.

₁₅Ié diguè Jèsu: Femo, dequé ploures? quau cerques? Elo s'imaginant qu'acò 'ro lou jardinié: Segne, ié faguè, s'es tu que l'as leva, digo-me ounte l'as mes, e iéu l'em-pourtarai.

₁₆Jèsu ié diguè: Marìo. Elo se revirè e ié diguè: Rabboni, qu'acò vòu dire Mèstre.

₁₇Jèsu ié venguè: Me toques pas, que siéu pancaro mounta vers moun Paire. Mai vai trouva mi fraire, e digo-ié: Mounte vers moun Paire e voste Paire, vers moun Diéu e voste Diéu.

₁₈Marìo-Madaleno venguè dounc anouncia i disciple: Ai vist lou Segnour, e m'a di acò-d'aqui.

₁₉Sus lou sero d'aquéu jour, lou proumié d'après lou sabat, coume èron clavado li porto de l'endré ounte li disciple se tenien acampa, pèr pòu di Judiéu, Jèsu venguè e se tenènt au mitan d'éli, ié diguè: Pas à vautre!

₂₀E quouro i'aguè di 'cò, ié faguè vèire si man e soun coustat. Grando fuguè la gau di di disciple, de vèire lou Segnour.

₂₁Alor ié diguè 'no segoundo fes. Pas à vautre! Coume moun Paire m'a manda, tambèn iéu vous mande.

₂₂Dicho aquéli paraulo, ié boufè dessus, e ié venguè: Recebès lou Sant-Esperit.

₂₃Saran remés li pecat en quau lis aurés remés, e retengu saran en quau lis aurés retengu.

₂₄Mai Toumas, l'un di Douge, nouma Didime, i'èro pas em'éli, quand venguè Jèsu.

₂₅Adounc ié faguèron lis àutri disciple: Avèn vist lou Segnour. Mai aquest de ié respondre: Franc que vegue dins si man lou trau di clavèu, e que boute lou det à la plaço' di clavèu, e que boute ma man dins soun coustat, iéu noun creirai.

₂₆Passa vue jour, tourna-mai li disciple se capitavon au meme endré, e Toumas i'èro. Jèsu venguè, li porto estènt clavado, e se tenguè au mitan d'éli e diguè: Pas à vautre!

₂₇Pièi à Toumas: Intro, diguè, toun det aqui e regardo mi man; aduse ta man e bouto-la dins moun coustat, e fugues plus incredule, mai cresènt.

₂₈Ié respoundeguè Toumas, ié diguè: Moun Segnour e moun Diéu!

₂₉Ié diguè Jesu: As creigu, Toumas, pèr-ço-que m'as vist; benurous aquéli qu'an pas vist, e qu'an creigu.

₃₀I'a 'ncaro que-noun-sai d'àutri miracle coumpli pèr Jèsu à la visto de si disciple, e que noun soun escri dins aquest libre.

₃₁Mai aquésti soun escri, pèr que creigués que Jèsu es lou Crist, lou Fiéu de Diéu, e qu'en lou cresènt, agués la vido en soun noum.